โต๊ะกับเก้าอี้

โต๊ะกับเก้าอี้ ก็คือเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งในบ้านที่แทบจะทุกบ้านต้องมี.....

แต่ละบ้านก็จะมีโต๊ะและเก้าอี้แต่ละแบบไม่เหมือนกันแตกต่างกันตามการใช้งานและฐานะของผู้เป็นเจ้าของโต๊ะกับเก้าอี้นั้นเป็นของคู่กันที่ไม่จำเป็นต้องใช้คู่กันในทุกครั้งบางทีเราอาจแค่ต้องการนั่งบนเก้าอี้และบางทีเราก็อาจแค่ต้องการโต๊ะไว้วางของเพียงอย่างเดียวแต่...ถ้ามันอยู่ด้วยกันก็จะดูสมบูรณ์แบบได้มากกว่าและประโยชน์ใช้สอยมันก็จะมากกว่าด้วยเหมือนกับผู้หญิงกับผู้ชายที่เป็นของคู่กัน....อย่างไรอย่างนั้นมีเพื่อนคนหนึ่งถามฉันต่อว่า“
แล้วตกลงผู้หญิงหรือผู้ชาย ใครกันที่เป็นโต๊ะ ใครกันที่เป็นเก้าอี้ ”ฉันตอบไปว่า“ โต๊ะน่าจะเป็นผู้ชาย และเก้าอี้น่าจะเป็นผู้หญิงเพราะโต๊ะสามารถมีเก้าอี้ ได้มากกว่าหนึ่งแต่ถ้าเมื่อไรก็ตาม ที่เก้าอี้ริจะมีโต๊ะมากกว่าหนึ่งจะดูไม่งามและสังคมจะรุมประนามทันที ” (ฮา)แล้วเพื่อนคนเดิมมันก็ถามต่ออีกว่า“ ก็แล้วจะมีโต๊ะสักกี่ตัวในโลกนี้ ที่มันอยากจะมีเก้าอี้แค่เพียงตัวเดียว ”ฉันก็เลยตอบมันไปว่า“ ก็โต๊ะเขียนหนังสือไงแก...

แกเคยเห็นใครวางเก้าอี้ไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือมากกว่าหนึ่งตัวกันบ้างไม่เหมือนโต๊ะกินข้าวกับโต๊ะรับแขก พวกนี้เจ้าชู้ มีเก้าอี้ตั้งเยอะ บางบ้านก็ 4 ตัว บางบ้านก็ 6 ตัวหรืออาจมากกว่า ”“ อ๊ะ .. แต่โต๊ะเครื่องแป้งเค้าก็รักเดียวใจเดียวเหมือนกันนะ ..มีเก้าอี้ตัวเดียวเหมือนกัน ” มันเสริมให้“ เออ..จริงว่ะ ”“ อาจเป็นเรื่องของขนาดก็ได้มั้งแก..ก็โต๊ะกินข้าวน่ะมันมีขนาดใหญ่มันก็เลยต้องการเก้าอี้มาก ๆ เพื่อมาเสริมบารมีเหมือนคนรวย ๆ ชอบมีอีหนูเยอะ ๆ ไว้ประดับบารมีส่วนโต๊ะเขียนหนังสือ โต๊ะเครื่องแป้งน่ะ ขนาดมันไม่ใหญ่เหมือนคนฐานะปานกลางไปจนถึงยากจนจะมีเมียมากกว่าหนึ่งก็เลี้ยงไม่ไหว

”มันอธิบายเสียยืดยาว แล้วฉันก็ฮาอีก ในความช่างคิดของทั้งมันและฉันมานั่งนึกแล้วก็อดขำไม่ได้ ในความเหมือนโดยบังเอิญระหว่างโต๊ะกับเก้าอี้และความสัมพันธ์ระหว่างหญิงกับชายมาพูดถึงเก้าอี้กันบ้าง เพื่อนมันถามฉันต่อว่า“ แล้วแกว่าเก้าอี้แบบไหนในโลกวะ ที่มันจะชอบมีโต๊ะมากกว่าหนึ่ง ”มันเล่นเอาฉันคิดนานอยู่เหมือนกัน“ ก็เก้าอี้ล้อเลื่อนไงวะ พวกนี้ชอบเลื่อนไปโต๊ะโน้น ย้ายมาโต๊ะนี้ เปลี่ยนโต๊ะอยู่เรื่อย ”คราวนี้เปลี่ยนมาเป็นมันบ้างที่ขำ“ เค้าเรียกมีรักสำรองเผื่อเลือกใช่ไหมแบบนี้

” มันว่าคงยุ่งน่าดูถ้าเก้าอี้ล้อเลื่อนมาเจอกับโต๊ะกินข้าวเราก็เลยไม่เคยเห็นใครเอา เก้าอี้ล้อเลื่อนมาตั้งกับโต๊ะกินข้าวเลยสักทีมันก็คงเหมือนการที่แม่เหล็กขั้วเดียวกันมันจะผลักกันนั่นแหละเราเลยไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่นักที่ผู้หญิงไวไฟจะมาจับคู่กับผู้ชายเจ้าชู้โดยมากถ้าอีกฝ่ายเจ้าชู้อีกฝ่ายจะสงบสยบอยู่เสียมากกว่ามันถึงจะอยู่ด้วยกันได้ ไปด้วยกันรอดในความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนฉันว่าเราไม่จำเป็นต้องเป็นโต๊ะกับเก้าอี้ที่สวยหรูงดงามมากมายอะไรนักแค่พอดูได้ ใช้งานได้ มันก็ไม่น่าเกลียดอะไรแล้วล่ะเอาแค่แบบโต๊ะเขียนหนังสือ มีโต๊ะหนึ่งเก้าอี้หนึ่งนั่งแล้วรู้สึกสบายถ้าเหนื่อยนักก็ฟุบหน้าหลับตาพักได้หรือถ้าจะสวยงามก็ขอให้มันดูสวยงามแค่อย่างโต๊ะเครื่องแป้งที่ดูดีสวยงาม
เพราะหมั่นดูแลกันและกันเป็นกระจกคอยสะท้อนซึ่งกันและกันอยู่ร่วมกันโต๊ะหนึ่งเก้าอี้หนึ่งอย่างเข้าใจอย่าให้ต้องเป็นเหมือนโต๊ะกินข้าว ที่ยิ่งใหญ่ร่ำรวยแต่ก็ไม่สามารถดูแลเก้าอี้ที่มีได้อย่างทั่วถึงกว่าจะแบ่งความห่วงใยมาใส่ใจแต่ละทีก็คงต้องรอจนเหงาเฉาตายกันไปเสียก่อนหรือไม่จำเป็นต้องสวยงามหรือหรูหรา ถึงขนาดโต๊ะรับแขกที่มีเอาไว้แค่เพียงอวดชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมาใครเห็นใครพบก็สบายใจแต่เก้าอี้ (โชฟา) นี่สิช้ำต้องโดนโถมโดนทับไม่รู้จักเท่าไหร่เพราะใคร ๆ ก็พากันแวะถ้าจะมีความรักฉันอยากรักแบบโต๊ะเขียนหนังสือหรือโต๊ะเครื่องแป้งก็พอ ไม่ยิ่งใหญ่ ไม่หรูหราแต่อบอุ่นพอให้บ้านน่าอยู่อาศัยฉันว่าถ้าแท้จริงแล้วคนเราวัดคุณค่ากันจากภายในจิตใจโต๊ะกับเก้าอี้ก็คงไม่ต่างตรงที่เราวัดคุณค่ามันจากประโยชน์ใช้สอยมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอกบางทีเก้าอี้อาจขาหักขาโยกไปบ้างนะถ้าตั้งเองไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อาศัยพิงโต๊ะเอาก็ได้ก็ไหน ๆ เราก็คู่กันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอหรือบางทีโต๊ะอาจสึกมีรอยบิ่นรอยขีดข่วนไปบ้างก็ไม่เป็นไรหรอกนะเพราะเก้าอี้เค้าจะคอยบดบังให้เองความจริงแล้วคนเรารักกันมันไม่ต้องการองค์ประกอบอะไรที่มากมายเลยแค่หมั่นเติมเต็มซึ่งกันและกันก็พอแล้วเพราะโต๊ะกับเก้าอี้ที่ไม่เข้าชุดกันเมื่อจับมาวางคู่กันประโยชน์
สอยมันก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปแค่ความสวยงามมัน(อาจจะ)ลดน้อยลงไปเท่านั้นเองแล้วบ้านของคุณเองล่ะอยากให้มีโต๊ะกับเก้าอี้แบบไหนเคยคิดเอาไว้บ้างหรือเปล่า.........อับราฮัม ลินคอร์น เคยกล่าวไว้ว่า“ คนเราจะมีความสุขได้เสมอทุกเมื่อถ้าตั้งใจจะให้ตนเองมีความสุข ”ในความเป็นจริงเราไม่สามารถเลือกได้ดังใจเราทุกอย่างถ้าคุณเป็นเก้าอี้คุณไม่มีทางรู้ได้ในทั้งหมดทุกส่วนว่าโต๊ะของคุณเขาจะเป็นอย่างไรคุณอาจไม่จำเป็นที่จะต้องชอบในทั้งหมดของโต๊ะของคุณและถ้าคุณเองเป็นโต๊ะคุณก็คงไม่มีทางที่จะพอใจในทุกส่วนที่เก้าอี้ของคุณมีเพราะความสมบูรณ์แบบที่แท้จริงไม่มีอยู่บนโลกใบนี้....ฉันเชื่ออย่างนั้น หากแต่ศิลปะสุดยอดของการอยู่ร่วมกันคือการให้อภัยอะไรที่เค้าขาดไปบ้างเราก็หมั่นเติมอะไรที่เค้าเกินไปบ้างเราก็เอามาเติมให้เราเองถ้าเป็นแบบนี้เราจะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างงดงามมากกว่าไหม

" ว่าไหม ? "